Sztuka Witolda Liszkowskiego to specyficzne poruszanie się artysty po zakamarkach tych pragnień. To osobista podróż w nieznane, w niepoznane rejony swojej duszy, tam – gdzie dotąd nie dotarł, a ledwie przeczuwa ich istnienie. To poszukiwanie kształtów, których nie potrafi sobie jeszcze uświadomić. To odnajdywanie związków form jeszcze niespójnych. Artysta – będąc żeglarzem w nieznane – podejmuje eksperyment spenetrowania istoty własnego bytu, jego wolności i indywidualności. Nie wykraczając poza świat własnej duchowości, udaje się ku niespełnialnemu. Celem podróży po tym swoistym oceanie nieznanym jest samo podążanie-odkrywanie. A dróg ustalonych nie ma. Artysta ten intuicyjnie dryfuje pomiędzy tym, co nadane, wyczuwalne, a tajemnicze i niepoznane. Sztuka jego – jak sam mówi – staje się „wynikiem nieprzerywalnej drogi w kierunku światła i miłości w labiryncie swego ducha”. Twórca-odkrywca „brnie w korytarzach pełnych mroku, gdzie grunt jest grząski i niepewny, wierząc jednak, że gdzieś w oddali istnieje promień światła, który poprowadzi go w nadziei, wspomoże energią do twórczego spełnienia życia i sztuki”. Jego ekstatyczne, duchowe, czasem automatyczne poszerzanie poznanego świata to pragnienie spełnienia się jako artysty całkowitego – byt wolny, ale pokorny wobec osiągnięcia nieskończonego.

Sztuka Witolda Liszkowskiego umyka materialnym tendencjom i izmom. Odkrywca-kreator tworzy więc własny język, swoistą rzeczywistość struktur w poszukiwaniu osobistej metody i ekspresji zapisów. Odnajdywanie-stwarzanie nowych światów jest przede wszystkim projekcją jego duchowej wewnętrzności i w efekcie ukształtowaniem sfery zewnętrznej. Na ile jest to możliwe, artysta jednak stara się abstrahować od jednoznacznego określenia zewnętrzności. A ona nie przejawia się jako cel czy konstytutywny wynik. To wewnętrzność jest motorem bytu artysty, aparatem jego funkcjonowania. To, co zewnętrzne, stwarza za pomocą gestu, notuje za pomocą dłoni, będącej sejsmografem wewnętrzności-duszy. Polem sztuki staje się synteza faz tej metody. Otóż – mimo wyraźnej materialności i przedmiotowości jego obrazów – nie stanowią one opisu świata fizycznego. Pozostają próbą ujawnienia wewnętrznego, duchowego, swoistego świata poszukiwań. Jest to obszar unikalny, wyizolowany i osobisty.

Witold Liszkowski w sposób charakterystyczny dla modernizmu pozornie unieważnił narrację. Ujawnia się ona bowiem w geście, który świadczy o treści samego artysty, będącego składową częścią dzieła całkowitego. Działanie tego twórcy oparte jest na jakimś niepoznanym rytmie, ale bynajmniej niemiarowe. Tworzy rodzaj powtarzalności, lecz nie po kolei (jeden za drugim). Jest to powtarzalność swoistego odczucia czasu, przestrzeni i gry artysty z nimi. Te specyficzne działania, niechęć do hierarchizacji i podporządkowania się określonemu i zafundamentowanemu aspektowi to wyraźny związek takich artystów, jak Jackson Pollock czy Frank Stella.